رسم روزگار

این رسم روزگاره...

کسی را که خیلی دوست داری، زود از دست می دهی **از آنکه خوب نگاهش کنی. **از آنكه او را در آغوش بگیری . ** از آنکه تمام حرفهایت را به او بگویی ، **از آنکه همه لبخندهایت را به او نشان بدهی مثل پروانه ای زیبا، بال میگیرد و دور می شود ، و تو خیال میكردی تا آخر دنیا می تونی هر روز طلوع آفتاب را با او تماشا كنی .

رسم روزگاره:

کسی که از دیدنش سیر نشده ای زود از دنیای تو میرود ، بدون اینكه حتی ردی و نشونی از خودش در دنیای تو به جا بزاره .چه آرزوهایی با او نداشتی ، چه آینده ی زیبایی را با او می دیدی، فرصت نشد كه فقط یك بار سرت را بر روی شانه هایش بزاری و گریه کنی.

رسم روزگاره:

وقتی از هر روزی بیشتر به او نیاز داری ، وقتی هنوز خوشبختی را در كنار او حس نكردی ، وقتی هنوز ترانه های عاشقی را تا آخر با او نخوانده ای ، دركمال ناباوری می بینی كه او را در کنارت نیست . چه فكر پوچی بود كه دست در دست او خنده کنان تا اوج آسمان خواهی رفت و او صورتت را پر از بوسه میکند.

رسم روزگاره:

با خود گفتی اگر این بار ببینمش دست او را می گیرم ، خیلی محكم می گیرم و نمی گذارم كه برود . او باید برای همیشه ** بماند . دستی را گرفتی اما این دست كیست كه خیلی سرده ؟ تو دست در دست تنهایی دادی . اون دست رهات نمی كنه !

رسم روزگاره:

او که میرود ، برای همیشه هم می رود .و آنقدر تنها می شوی که حتی نام روزها را فراموش میکنی و گذشت زمان را احساس نمی كنی ، از صدای تیك تیك ساعت بیزار می شوی و با آنكه تنگ دل تو شكست اما ماهیش آزاد نشد.

راستی تو كه او را خیلی دوست داری: اگه هنوز باد شمعهایت را خاموش نکرده، اگه هنوز شمع بالهایت را نسوزانده ، اگه هنوز می توانی به او هدیه ای ، شاخه گلی بدهی و پس قدر لحظه لحظه ی این روزها را بدان . او را در آغوش بگیر و تا فرصت داری به او بگو :

دوستت دارم.....